در ابتدا باید بگویم که از من خواسته شد که این مقاله را پیش از بازی برگشت با بایرن در روز چهارشنبه در مونیخ بنویسم . تیم 1-2 عقب است و اتفاقات نیوکمپ تنها انگیزه روحی برای نوشتنم است . زیاد با کانون های هواداری سفر می کنم و در یک سال و نیم اخیر حرفم مشخص بوده است . از همان ابتدا می دانستم که مورینیو باشگاه را به سوی مثبتی تغییر می دهد .

همیشه با تمام وجود از او دفاع کرده ام چرا که شخصیت منسجمی دارد و مکمل فوق العاده ای برای مدیران باشگاه است و اساس کارش هم صداقت و تواضع است . حالا هم مورینیو فلسفه باشگاه را شناخته و هم باشگاه ، فلسفه مورینیو را . مشکل این است که در این کشور هر کس رئالی نیست ، ضد رئال است . در حقیقت همه می خواهند کار این تیم را زیر سوال بردند چرا که آن را آسان ترین راه می دانند .

از زمانی که در سال 1954 در 16 سالگی به باشگاه پیوستم مربیان زیادی را دیدم اما هیچ کدام شبیه او نبودند . به لطف اوست که تیم توانسته که بارسایی که می گویند بهترین تیم تاریخ است را زیر سایه خود ببرد . شاید اگر او به رئال نمی آمد ، ما همچنان مقابل بارسا مشکلات عدیده ای داشتیم .

برخی می گویند که مربی به وجهه باشگاه لطمه می زند اما شاید زیاد هم بیراه نباشد . اتفاقی که برایش افتاده این است که نسبت به اتفاقات فوتبال اسپانیا واکنش نشان می دهد و حاضر به بخشش نیست . هر چند که شاید گاهی هم اشتباه کند . همه می توانیم در مقطعی اشتباهاتی داشته باشیم و او هم همین طور . اما می توان از جنبه های دیگری هم بررسی کرد . او وجهه رئال را تقویت می کند چرا که شخصیتش مشابه شخصیتی است که دون سانتیاگو برنابئو به مربیانش می داد : صداقت ، تواضع ، تلاش ، فداکاری و ... اگر برنابئو زنده بود به او افتخار می کرد ...

آنتونیو روئیز ، بازیکن رئال مادرید بین سالهای 1956 تا 1962 که چهار جام اروپایی برد و بین سالهای 1974 تا 1979 کمک مربی تیم اصلی بود .